1. Raz podjęta decyzja powinna być konsekwentnie realizowana.
Rodzic musi być przekonany, że pójście dziecka do przedszkola jest decyzją najlepszą zarówno dla nich, jak i dla dziecka. Nie mogą w obecności swojego dziecka analizować, rozważać, dyskutować na temat, które przedszkole jest dobre, a które złe, lub w którym jest dobra pani, a w którym zła. Jeżeli chcemy, aby dziecko przyjęło naszą decyzję, bezwzględnie nie możemy okazać mu swojego wahania i wątpliwości. Nie należy też pytać dziecka 3,4-letniego, czy chce chodzić do przedszkola.

2. Pozytywnie nastawić dziecko do przedszkola.
Opowiadaj dziecku tylko dobrze o przedszkolu, np. Tak : „W przedszkolu jest dużo dzieci, które się bawią kolorowymi zabawkami. Pani ogląda z dziećmi książeczki, czyta wierszyki. W przedszkolu jest bardzo wesoło i przyjemnie, dlatego wszystkie dzieci chcą chodzić do przedszkola i ty też tam będziesz chodził”.

3. Naucz dziecko samodzielności.
Pierwsze dni w przedszkolu dziecka to duży stres, przy braku samodzielności jeszcze bardziej się nasila. U dziecka pojawi się więc niepokój np. Czy ubierze w szatni? . Aby go choć trochę zminimalizować, należy zadbać o to, aby dziecko samo ( na miarę swoich możliwości) radziło sobie w takich sytuacjach, jak zgłaszanie potrzeb fizjologicznych, samoobsługa w toalecie, ubieranie się i rozbieranie w szatni, siedzenie podczas posiłku przy stole. Dlatego w pierwszych dniach pobytu dziecka w przedszkolu należy zadbać o wygodne, luźne ubranie, niewymagające zapinania guzików, pasków przy spodniach, zasuwania suwaków, sznurowania butów i wiązania ich w kokardkę.

4. Nie wprowadzaj atmosfery pośpiechu, tylko czule, ale stanowczo żegnaj się z dzieckiem.
Niewskazane jest przyprowadzanie dziecka do przedszkola w ostatniej chwili, gdyż pośpiech podczas rozbierania i zniecierpliwienie temu towarzyszące wprowadzają dziecko w stan niepokoju i pobudzenia. Śpiesząc się nie mamy czasu na uśmiech ani na pochwałę. Sami wtedy rozbieramy malucha, sami układamy ubranka w szafce, a potem dziwimy się, że dzieci nie podejmują samodzielnie takich działań. Pożegnanie z dzieckiem ma myć czułe, ale krótkie. Nie należy mówić dziecku Czy mogę iść, Szybciej się rozbieraj, bo muszę iść. Dziecko nie ma poczucia czasu, dlatego zapewnienie typu – Zaraz po ciebie przyjdę, Tylko chwilę pobędziesz i zaraz wrócę nie mają dla niego żadnego znaczenia. Zdecydowanie lepiej powiedzieć – Przyjdę po ciebie po leżakowaniu, Jak zjesz podwieczorek, będę na ciebie czekała w szatni. Ta informacja jest dla dziecka zrozumiała. Bardzo ważne jest dotrzymanie słowa.

5. Przyzwyczajaj dziecko do przedszkola stopniowo.
Małe dzieci szybko się męczą z powodu nadmiaru wrażeń i hałasu. Dlatego do przedszkola należy je przygotowywać poprzez stopniowe wydłużanie czasu pobytu w placówce.

6. Pluszowa zabawka pomoże przetrać trudny czas.
Każde dziecko ma w domu swoją ukochaną pluszową zabawkę. Z nią łatwiej będzie przeżyć rozstanie z rodzicem i dziecko chętniej wejdzie do sali zabaw trzymając pod pachą swoją ulubioną przytulankę.

7. Poświęć dziecku więcej czasu niż zwykle.
Pierwsze dni pobytu w przedszkolu to trudny okres dla rodziców i dzieci. Dlatego szczególnie w tym czasie należy okazać dziecku więcej zainteresowania niż zwykle. Trzymając na kolanach , można zapytać – Co robiłeś dzisiaj w przedszkolu ? Z kim się bawiłeś ? Jak ma na imię twój kolega ? Odpowiedzi na pytania typu – Co dzisiaj jadłeś na obiad ? Czy zjadłeś wszystko, co pani ci nałożyła ? Czy pani cię nakarmiła ? itp. są ważne tylko dla rodziców, nie dla dziecka. Na te i inne pytania rzetelnie odpowie nauczyciel, a więc jego należy o to pytać. W rozmowie z dzieckiem trzeba położyć nacisk na jego samopoczucie w przedszkolu, relacje z kolegami, podejmowane zabawy i za zaradność życiową. W tym trudnym czasie należy dziecku okazać w szczególny sposób zainteresowanie, miłość i czułość.

8. Nauczyciel przedszkola zna twoje dziecko – rozmawiaj z nim i ufaj mu.
Dzieci po powrocie z przedszkola najczęściej opowiadają o różnych wydarzeniach, które miały miejsce w przedszkolu. Słuchaj wszystkiego z uwagą, ale nie komentuj, nie pouczaj. Porozmawiaj z nauczycielem, jeżeli pewne fakty i zdarzenia budzą twoje wątpliwości, wydają ci się niewiarygodne albo cię cieszą. Niektóre dzieci mają wybujałą wyobraźnię i rozbudzoną fantazję. Dlatego weź poprawkę na to, co dziecko opowiada. Na pewno nie kłamie, ale w razie wątpliwości skonfrontuj to, co wiesz , z nauczycielem. On udzieli ci informacji o twoim dziecku, jego rozwoju, postępach, kłopotach edukacyjnych i zachowaniu. Pomoże w ustaleniu przyczyn, doradzi, jak im zaradzić, a potem wspólnie ustalicie jednolity sposób postępowania. Tylko oparta na wzajemnym zaufaniu współpraca z nauczycielem przyniesie oczekiwane rezultaty.

Mamy nadzieję, że rady i wskazówki pomogą przetrwać ten trudny dla wszystkich czas. Sukcesem dla rodziców i nauczycieli będzie ich skuteczność.